၂။ ဗုဒၶဘာသာတရား၏ တိက်ေသာေျဖရွင္းခ်က္ ႏွင့္ အျခားျပႆနာမ်ား

ဗုဒၶဘာသာတရားကို မယံုၾကည္လို႔ေမးေသာေမးခြန္းမ်ားကို တိက်ေသာေျဖရွင္းခ်က္...

http://www.pyaephyo.com/2012/07/blog-post.html 

မူရင္း Website မွကူးယူမွ် ေဝသည္

ဗုဒၶဘာသာကိုအဖ်က္သေဘာနဲ႔ေမးခြန္းေတြေမးလာခဲ့ရင္ျပန္လည္ေျဖႀကားနိုင္ရန္အတြက္ ဒီပိုစ့္ကိုထပ္ဆင့္မွ်ေ၀ေပးလိုက္သည္..။။

(၁) - ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာလဲ။
(၂) - ဒီလိုဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာဟာ ဒႆနပညာရပ္ တစ္ခုဘဲေပါ့။
(၃) - ဗုဒၶဆိုတာ ဘယ္သူပါလဲ။
(၄) - ဗုဒၶဟာ သူ႕ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္နဲ႕ သားေတာ္ကို ပစ္ထားခဲ့တဲ့အတြက္
        တာ၀န္မဲ့ရာ မေရာက္ဘူးလား။
(၅) - ဗုဒၶက ပရိနိဗၺာန္ စံသြားၿပီဆိုေတာ့ သူက ကြၽႏု္ပ္တို႕ကို ဘယ္လို ကူညီႏိုင္ပါသလဲ။
(၆) - ဗုဒၶဟာ ထာ၀ရဘုရား (God) လား။

(၇) - ဗုဒၶဟာ ထာ၀ရဘုရား မဟုတ္ရင္ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ကို လူေတြက ရွိခိုးကိုးကြယ္ေနၾကသလဲ။
(၈) - ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ ႐ုပ္တုကို ကိုးကြယ္ၾကတယ္လို႕ တခ်ိဳ႕လူမ်ားက ေျပာတာ ၾကားဘူးပါတယ္။    
        ဟုတ္ပါသလား။
(၉) - တ႐ုတ္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေက်ာင္းေတြ ထဲမွာ စကၠဴပိုက္ဆံေတြကို မီး႐ႈိ႕တာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တျခား 
          ထူးထူးဆန္းဆန္း လုပ္ၾကတာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ လုပ္ၾကပါသလဲ။
(၁၀) - ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ကုသိုလ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာ သိပ္မၾကားမိပါဘူး။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။
(၁၁) - ဘာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနပါသလဲ။
(၁၂) - သင္က ဗုဒၶဘာသာကို အလြန္ အထင္ႀကီးတာပဲ။ သင္ဟာ သင့္ဘာသာတရားကို မွန္တယ္လို႕ 
          ယူဆၿပီး တျခားဘာသာ အားလံုးကို မွားတယ္လို႕ ယူဆပံုရတယ္။
(၁၃) - ဗုဒၶဘာသာဟာ သိပၸံနည္း က်ပါသလား။


(၁) ေမး - ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာလဲ။

ေျဖ - “ဗုဒၶဘာသာ“ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ “ဗုဒၶိ“ ဆိုတဲ့ စကားလံုးမွ လာတာပါ။ “ဗုဒၶ“ ဆိုတာ (ကိေလသာ တည္းဟူေသာ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမွ) “ႏိုးလာသူ“ လို႕ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ႏိုးၾကားေရး အေတြးအျမင္ (ဒႆန) ပညာပါပဲ။ ဒီဒႆနပညာကို ေဂါတမႏြယ္ဖြား သိဒၶတၳ မင္းသားကေန ဘုရား ျဖစ္လာတဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက စတင္ေဟာေျပာခဲ့ပါတယ္။ 


ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားဟာ သက္ေတာ္ ၃၅ႏွစ္မွာ (ကိေလသာ တည္းဟူေသာ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမွ) ႏိုးလာၿပီးလွ်င္ ဘုရားအျဖစ္သို႕ ေရာက္ေတာ္မူပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္လို႕ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေပါင္း သန္းသံုးရာေက်ာ္ ရွိေနပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာေလာက္ အထိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဟာ အေရွ႕တိုင္း ဒႆနပညာရပ္ တစ္ခုအျဖစ္သာ တည္ရွိခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ယခုအခ်ိန္မွာ ဥေရာပႏွင့္ အေမရိကတိုက္ရွိ ႏိုင္ငံေပါင္း မ်ားစြာမွာလဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဦးေရတျဖည္းျဖည္း တိုးပြါးေနပါတယ္။
 
(၂) ေမး - ဒီလိုဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာဟာ ဒႆနပညာရပ္ တစ္ခုဘဲေပါ့။
 
ေျဖ - ဒႆနပညာဆိုတာ အဂၤလိပ္စကား Philosophy ကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ အဘိဓာန္မ်ား ဖြင့္ျပခ်က္အရ ဆိုရင္ "philo"ဆိုတာ “ခ်စ္ခင္ျခင္း ေမတၲာ“ လို႕ ဆိုလိုပါတယ္။ "sophy" ဆိုတာ “ပညာ“ လို႕ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ "Philosophy" ဆိုတာ “ပညာကို ခ်စ္ခင္ျခင္း“၊ သို႕မဟုတ္ “ေမတၲာႏွင့္ ပညာ“ လို႕ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ 

ဒီစကား ႏွစ္လံုးဟာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို အျပည့္အ၀ ေဖၚျပႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ တရားက သဘာ၀တရားကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ကြၽႏု္ပ္တို႕ နားလည္ ႏိုင္ေရးအတြက္ အျပည့္စံုဆံုး ဥာဏ္ပညာအရည္အေသြး တိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႕ သင္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏု္ပ္တို႕ဟာ သတၱ၀ါအားလံုးရဲ႕ မိတ္ေဆြသဖြယ္ ျဖစ္ႏိုင္ေစရန္ ေမတၱာ က႐ုဏာတရား တိုးပြါးေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႕ကိုလဲ သင္ေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကို အေတြးအျမင္ ပညာတစ္ရပ္လို႕ ဆိုႏိုင္ေသာ္လဲ သာမာန္ အေတြးအျမင္ပညာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင့္ျမတ္ေသာ အေတြးအျမင္ပညာ (Supreme Philosophy) သာ ျဖစ္ပါတယ္။
 
(၃) ေမး - ဗုဒၶဆိုတာ ဘယ္သူပါလဲ။
 
ေျဖ - ခရစ္မေပၚမီ ၅၆၃ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယျပည္ ေျမာက္ပိုင္း (ကပိလ၀တ္ျပည္) ဘုရင္ သုေဒၶါဓနႏွင့္ မိဖုရား မယ္ေတာ္မာယာတို႕မွ သားကေလးတစ္ေယာက္ ဖြားျမင္ပါတယ္။ ဒီမင္းသားကေလးဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာရေသာ္လဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ေလာကီစည္းစိမ္ဥစၥာေတြဟာ ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေတြ႕လာရတယ္။ ဒီမင္းသားဟာ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူေတြ႕ျမင္ရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ၿပီး လူသားတို႕ ခ်မ္းသာေရးအတြက္ ေသာ့ခ်က္ကိုရွာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ 

အသက္၂၉ႏွစ္ ရွိတဲ့အခါ ဒီမင္းသားဟာ သူ႕ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္ (ယေသာဓရာ)ႏွင့္ သားေတာ္(ရာဟုလာ)ကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ အဲဒီေခတ္က ဘာသာေရး ဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ အထံမွာ အသိပညာ ဆည္းပူးဖို႕ ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႕ဟာ ဒီမင္းသားကို ေျမာက္ျမားစြာ သင္ၾကား ေပးၾကေသာ္လဲ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ဆင္းရဲဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းရင္း ဇာစ္ျမစ္ကို မသိၾကတဲ့အတြက္ ဒီဆင္းရဲဒုကၡကို ဘယ္လို ေက်ာ္လြန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုလဲ မသိၾကဘူး။ 

သိဒၡတၳမင္းသားဟာ (ဥ႐ုေ၀လေတာ) မွာ ေျခာက္ႏွစ္ ၾကာေအာင္ ေလ့လာ ပြါးမ်ား အားထုတ္ၿပီးတဲ့ အခါမယ္ အ၀ိဇၨာကို ပယ္ခြါႏိုင္တဲ့အတြက္ (အမွန္တရားကို) ထိုးထြင္းသိျမင္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူ႕ကို “ဗုဒၶ“ (ကိေလသာတည္းဟူေသာ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမွ) “ႏိုးလာသူ“လို႕ ေခၚေ၀ၚ သမုတ္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရားဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွစၿပီး ၄၅ႏွစ္ပတ္လံုး အိႏၵိယျပည္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ သူေတြ႕သိထားတဲ့ တရားေတာ္မ်ားကို လွည့္လည္ေဟာေျပာ ခဲ့ပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဥ႐ုေ၀လေတာ၌ ဒုကၠရစရိယာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာ က်င့္စဥ္က ဘုရား မျဖစ္ေသးပါ။ ထိုအက်င့္မွားကို စြန္႕၍ အာနာပါနစ်ာန္ အေျခခံလ်က္ မဂၢင္ရွစ္တန္ ပြါးမွသာ ဘုရားအျဖစ္သို႕ ေရာက္ပါသည္။) ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ ႀကီးမားလွတဲ့ မဟာ က႐ုဏာေတာ္ႏွင့္ ခႏၲီတရားေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ လူတို႕ဟာ တပည့္သာ၀ကအျဖစ္ ခံယူၾကပါတယ္။ 

သက္ေတာ္ ရွစ္ဆယ္ ျပည့္ေတာ္မူတဲ့အခါ သဘာ၀အေလ်ာက္ အိုျခင္းတရား၊ နာျခင္းတရားမ်ား ဖိစီးႏွိပ္စက္ ခံရေသာ္လဲ ခ်မ္းေျမ႕ေအးၿငိမ္းလ်က္ပင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ပရိနိဗၺာန္၀င္စံေတာ္ မူပါတယ္။)
 
(၄) ေမး - ဗုဒၶဟာ သူ႕ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္နဲ႕ သားေတာ္ကို ပစ္ထားခဲ့တဲ့အတြက္ တာ၀န္မဲ့ရာ   
              မေရာက္ဘူးလား။
 
ေျဖ - ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ သူ႕ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္နဲ႕ သားေတာ္ကို လြယ္လြယ္နဲ႕ ပစ္ထားႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူအခ်ိန္ အၾကာႀကီး စဥ္းစားၿပီး တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်မွ သူ႕မိသားစုကို ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္ တာထက္ တေလာကလံုးရဲ႕ အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္တာက ပိုၿပီး အက်ိဳး ႀကီးမားတယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဒီလမ္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါပဲ။ 

ႀကီးမားတဲ့ မဟာက႐ုဏာေတာ္က ဗုဒၶျမတ္စြာကို တေလာကလံုးရဲ႕ အက်ိဳးကို ေဆာင္ေစတာပါပဲ။ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ၿပီး အဆင္းရဲအပင္ပန္း ခံမႈေၾကာင့္ တေလာကလံုး ႀကီးမားတဲ့ အက်ိဳးကို အခုတိုင္ ခံစားေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ တာ၀န္မမဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါဟာ အႀကီးမားဆံုးေသာ စြန္႕လႊတ္မႈ ႀကီးပါပဲ။
 
(၅) ေမး - ဗုဒၶက ပရိနိဗၺာန္ စံသြားၿပီဆိုေတာ့ သူက ကြၽႏု္ပ္တို႕ကို ဘယ္လို ကူညီႏိုင္ပါသလဲ။
 

ေျဖ - လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ကိုေတြ႕ရွိတဲ့ မုိက္ကယ္ ဖာရာေဒး ဟာ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ သို႕ေသာ္လဲ သူ႕ရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္က ကြၽႏု္ပ္တို႕ကို အခုတိုင္ ကူညီေနပါတယ္။ ေရာဂါေပါင္း မ်ားစြာကို ကုသတဲ့ ကုထံုးေတြကို ေတြ႕ရွိတဲ့ လူး၀စ္ပါးစ္ခ်ား ဟာလဲ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ သို႕ေသာ္လဲ သူေတြ႕ရွိတဲ့ ကုထံုးေတြက အခုတိုင္ အသက္ေပါင္း မ်ားစြာကို ကယ္ေနဆဲပါပဲ။

 ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အႏုပညာ မ်ားစြာကို တီထြင္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီ ဟာလဲ ေသသြားပါၿပီ။ သို႕ေသာ္လဲ သူဖန္တီးခဲ့တဲ့ အႏုပညာေတြက လူေတြကို အခုတိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေပးေနဆဲပါပဲ။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားနဲ႕ အာဇာနည္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ကြယ္လြန္သြားၾကတာ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာ္လဲ သူတို႕အေၾကာင္းကို ကြၽႏု္ပ္တို႕ ဖတ္႐ႈရတဲ့အခါမွာ သူတို႕လို ေနထိုင္ ျပဳမူလိုစိတ္မ်ား ကြၽႏု္ပ္တို႕ သႏၲာန္မွာ တဖြားဖြား ေပၚလာပါတယ္။ 

ဟုတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ပရိနိဗၺာန္ စံတာဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ ၾကာသြားပါၿပီ။ သို႕ေသာ္လဲ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္မ်ားဟာ အခုတိုင္ ကူညီေနဆဲပါပဲ။ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ နမူနာေကာင္းေတြက လူေတြကို အခုတိုင္ အားတက္ေစတုန္းပါပဲ။ သူ႕စကားေတာ္ေတြက အခုတိုင္ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေျပာင္းလဲေစတုန္းပါပဲ။ ဗုဒၶျမတ္စြာမွာသာလွ်င္ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ဒီလိုစြမ္းအားမ်ား ရွိေနႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
 
(၆) ေမး - ဗုဒၶဟာ ထာ၀ရဘုရား (God) လား။
 
ေျဖ - ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ ထာ၀ရဘုရား မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶျမတ္စြာက သူဟာ ထာ၀ရဘုရားလို႕ျဖစ္ေစ၊ ထာ၀ရဘုရားရဲ႕ သားေတာ္လို႕ျဖစ္ေစ၊ ထာ၀ရဘုရားက လႊတ္လိုက္တဲ့ တမန္ေတာ္လို႕ျဖစ္ေစ မမိန္႕ၾကားပါဘူး။ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ အလံုးစံု ျပည့္စံုတဲ့ လူသား တစ္ဦးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕လို ကြၽႏု္ပ္တို႕ ႀကိဳးစားလွ်င္ ကြၽႏု္ပ္တို႕လဲ သူ႕လိုပဲ အလံုးစံု ျပည့္စံုသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း မိန္႕ၾကားေတာ္ မူပါတယ္။
 
(၇) ေမး - ဗုဒၶဟာ ထာ၀ရဘုရား မဟုတ္ရင္ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ကို လူေတြက ရွိခိုးကိုးကြယ္ေနၾကသလဲ။
 
ေျဖ - ကိုးကြယ္နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က တစ္စံုတစ္ခုေသာ တန္ခိုးရွင္ဘုရား (God) ကို ကိုးကြယ္တဲ့အခါ အဲဒီဘုရားကို ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ျပဳၾကတယ္။ ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ တစ္စံုတစ္ရာ ပူေဇာ္ပသ ၾကတယ္။ ကိုယ္လိုတာကို ဘုရားဆီမွာ ေတာင္းၾကတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ၾကတာကေတာ့ မိမိတို႕ရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာသံကို အဲဒီဘုရားက ၾကားလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္လို႕၊ ပူေဇာ္ပသ တာကို လက္ခံလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္လို႕၊ ဆုေတာင္းတာကို ျဖည့္ဆည္းေပးလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္လို႕ပါပဲ။ 

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ကေတာ့ ဒီလို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္မႈ မ်ိဳးကို မလုပ္ၾကပါဘူး။ တျခား ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္မႈတစ္မ်ိဳးကေတာ့ မိမိတို႕ ေလးျမတ္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးဦး သို႕မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ရာကို ႐ိုေသသမႈ ဂါရ၀ ျပဳၾကတယ္။ ဆရာအခန္းထဲ ၀င္လာရင္ ေနရာက ထ ေပးၾကတယ္။ ဂုဏ္သေရရွိတဲ့ လူနဲ႕ေတြ႕ရင္လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးသားသီခ်င္း တီးရင္ မတ္တပ္ရပ္ အေလးျပဳၾကတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ႐ိုေသေလးစားမႈကို ျပတဲ့ အမူအရာေတြ ပါပဲ။ 
ေလးျမတ္ၾကည္ညိဳမႈကို ေဖၚျပၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီလို အ႐ိုအေသ ဂါရ၀ျပဳၿပီး ရွိခိုး ကိုးကြယ္မႈဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျပဳလုပ္ၾကတဲ့ ရွိခိုး ကိုးကြယ္မႈမ်ိဳးပါပဲ။ တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ၿပီး ရင္ခြင္ထက္မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရြရြကေလးခ်ထားတဲ့ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ရဲ႕ မဟာက႐ုဏာေတာ္ျဖင့္ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ဟာ ကြၽႏု္ပ္တို႕ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ၿငိမ္းေအးမႈနဲ႕ ေမတၱာတရား တိုးပြါးေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႕ ကြၽႏု္ပ္တို႕ကို သတိေပး ေနပါတယ္။ အေမႊးတိုင္ရဲ႕ အေမႊးနံ႕က ကြၽႏု္ပ္တို႕ သႏၲာန္မွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနေစဖို႕ သတိေပးေနပါတယ္။ 

ဆီမီးကေတာ့ ပညာဆီမီး တန္ေဆာင္ ထြန္းေျပာင္ေစဖို႕ သတိေပးေနပါတယ္။ ကပ္လွဴထားတဲ့ ပန္းမ်ားရဲ႕ ၫႈိးႏြမ္းေၾကြက်သြားတဲ့ သေဘာက ကြၽႏု္ပ္တို႕အား အနိစၥတရားကို သတိရေစပါတယ္။ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေရွ႕မွာ ဦးၫႊတ္ရွိခိုးျခင္းက ကြၽႏု္ပ္တို႕ကို တရားဓမၼ ေဟာေျပာၫႊန္ျပ ဆံုးမေတာ္မူတဲ့အတြက္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ကို ေလးျမတ္ေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားရဲ႕ ရွိခိုးကိုးကြယ္မႈပါပဲ။
 
(၈) ေမး - ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ ႐ုပ္တုကို ကိုးကြယ္ၾကတယ္လို႕ တခ်ိဳ႕လူမ်ားက ေျပာတာ 
              ၾကားဘူးပါတယ္။ ဟုတ္ပါသလား။
 
ေျဖ - ဒီလို အေျပာမ်ိဳးဟာ ဗုဒၶဘာသာကို နားလည္မွားေနတဲ့ လူေတြ ေျပာၾကတဲ့ စကားေတြပါ။ အဘိဓာန္မ်ားကေတာ့ ႐ုပ္တုကို ထာ၀ရဘုရား(God) အျဖစ္နဲ႕ ရွိခုိးကိုးကြယ္ၾကတာကို ႐ုပ္တု ကိုးကြယ္မႈ လို႕ ဖြင့္ျပၾကပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာကို ထာ၀ရဘုရားတစ္ပါး(God) အေနနဲ႕ ယံုၾကည္ သိမွတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ သစ္သား႐ုပ္တု၊ သံ႐ုပ္တု၊ ေၾကး႐ုပ္တု စသည္ကို ဘယ္မွာ ကိုးကြယ္ၾကပါမလဲ။ သို႕ေသာ္လဲ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ 

ဘာသာတရားတိုင္းမွာ ဘာသာ၀င္တိုင္းဟာ အယူအဆ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖၚျပဖို႕ အမွတ္လကၡဏာ(Symbol) အမ်ိဳးမ်ိဳးကို အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ဥပမာ - တာအိုဘာသာမွာဆိုရင္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ႏွစ္ခုတို႕ရဲ႕ ညီၫႊတ္ ေပါင္းစည္းမႈကို ေဖၚျပဖို႕ရာ ယင္နဲ႕ယန္(Ying -Yang) ကို အမွတ္လကၡဏာအျဖစ္ အသံုးျပဳပါတယ္။ 


ဆစ္ဘာသာမွာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈကို ေဖၚျပဖို႕ရာ ဓားကို အမွတ္လကၡဏာအျဖစ္ အသံုးျပဳပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာမွာ ခရစ္ေတာ္ တည္ရွိျခင္းကို ေဖၚျပဖို႕ရာ ငါးကို အမွတ္လကၡဏာအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကတယ္။ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ လူသားအတြက္ အသက္စြန္႕လႊတ္မႈကို ေဖာ္ျပဖို႕ရာ လက္၀ါးကပ္တိုင္ကို အမွတ္လကၡဏာအျဖစ္ အသံုးျပဳပါတယ္။ 

ဗုဒၶဘာသာမွာ လူသားတစ္ဦးရဲ႕ အလံုးစံုၿပီးျပည့္စံုမႈကို
ေဖၚျပဖို႕ရာ ဘုရား႐ုပ္တုေတာ္ကို အမွတ္လကၶဏာအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ဗုဒၶ႐ုပ္တုေတာ္က ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္မ်ားမွာ ပါ၀င္တဲ့ လူသားနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ သဘာ၀မ်ားကို ကြၽႏ္ုပ္တို႕အား သတိရေစပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဟာ လူသားကို ဗဟိုျပဳပါတယ္ ထာ၀ရဘုရား သိ ကို ဗဟိုမျပဳဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႕ အလံုးစံု ၿပီးျပည့္စံုေရးနဲ႕ အသိမွန္ အျမင္မွန္ ရေရးအတြက္ ဗဟိဒၶသႏၲာန္ကို မၾကည့္ရဘူး၊အဇၩတၱသႏၲာန္ကိုသာ ၾကည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုလဲ ကြၽႏ္ုပ္တို႕အား သတိရေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ႐ုပ္တုကို ရွိခိုးကိုးကြယ္တယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲေျပာဆိုခ်က္ ေတြဟာ မမွန္ပါဘူး။
 
(၉) ေမး - တ႐ုတ္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေက်ာင္းေတြ ထဲမွာ စကၠဴပိုက္ဆံေတြကို မီး႐ႈိ႕တာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တျခား ထူးထူးဆန္းဆန္း လုပ္ၾကတာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ 
             လုပ္ၾကပါသလဲ။
 
ေျဖ - ကြၽႏု္ပ္တို႕ဟာ ကြၽႏု္ပ္တို႕ နားမလည္တဲ့ အရာမ်ားကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ အဲဒါေတြကို ကြၽႏု္ပ္တို႕အတြက္ ထူးဆန္းေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဟာေတြကို အထူးအဆန္း ေတြပဲလို႕ အမွတ္တမဲ့ ဘာသိဘာသာ မေနပဲ အဲဒါေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို ရွာေဖြဖို႕ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာေတြဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္မွာ အေျခမခံပဲ နားလည္မွားမႈနဲ႕ အမ်ားယံုၾကည္ လက္ခံထားတဲ့ အစြဲအလမ္းေပၚမွာ အေျခခံထားတာ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ 

ဒီလိုကိစၥေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ခုတည္းမွာသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာတိုင္းမွာပဲ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ တရားေတာ္မ်ားကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ အေသးစိတ္ ေဟာျပေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒါကိုမွ ျပည့္ျပည့္စံုစံု နားမလည္ရင္ေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာကို အျပစ္ဆိုလို႕ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ပတ္သက္လို႕ မွတ္သားဖြယ္ အဆံုးအမ တစ္ခုကေတာ့ “ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစားေနရေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ ေဆးဆရာအထံမွ ေဆးကုသမႈ ခံယူဖို႕ လြယ္ကူပါလ်က္နဲ႕ ကုသမႈ မခံယူလွ်င္ ေဆးဆရာ၏ အျပစ္မဟုတ္ေပ။ 

ထို႕အတူပင္ ကိေလသာေရာဂါ အဖိစီး အႏွိပ္စက္ခံေနရသူသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ား ရွိေနပါလ်က္နဲ႕ တရားေဆးျဖင့္ မကုစားလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အျပစ္မဟုတ္ေပ။” ဗုဒၶဘာသာကိုပဲျဖစ္ေစ၊ တျခား ဘာသာတရားကိုပဲျဖစ္ေစ အဲဒီဘာသာတရားအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္သူမ်ားက အမွား၊ အမွန္၊ အဆိုး၊ အေကာင္းကို မဆံုးျဖတ္သင့္ပါဘူး။
 

(၁၀) ေမး - ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ကုသိုလ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာ သိပ္မၾကားမိပါဘူး။ အဲဒါ 

               ဘာေၾကာင့္လဲ။
 
 ေျဖ - ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြလဲ ကုသိုလ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ သင္မၾကားမိတာကေတာ့ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္မ်ားဟာ သူတို႕လုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ အေၾကာင္းကို ၀ါၾကြားေျပာဆိုဖို႕ မလိုဘူးလို႕ ယူဆထားၾကလို႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာဆီက ဂ်ပန္ ဗုဒၶဘာသာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ နစ္ခိုနိရ၀ါႏို ဟာ ဘာသာတရားအားလံုး ေပါင္စည္းညီၫြတ္မႈ တိုးတက္ေရးကို လုပ္ေဆာင္တဲ့အတြက္ (Templeton Prize) တင္ပယ္လ္တန္ဆုကုိ ရရွိပါတယ္။ 

အလားတူပဲ ထိုင္းဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးဟာ မူးယစ္ေဆး စြဲသူမ်ားကို ကုသရာမွာ ထူးခြၽန္တဲ့အတြက္ မက္ေဆးေဆး ဆုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တုန္းကလဲ အရွင္ ကႏၲယပိ၀တ္ ဆိုတဲ့ ထိုင္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဟာ ေက်းလက္ ေတာရြာမ်ားမွာရွိတဲ့ အေျခအေနမဲ့ ကေလးမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ]ေနာ္ေ၀ ကေလးမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု} ကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ဗုဒၶဘာသာအဖြဲ႕ (Western Buddhist Order) ဟာ အိႏၵိယျပည္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား အတြက္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႕တဲ့ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ ကေလးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဌာနေတြ၊ ေဆးေပးခန္းေတြ၊ တႏိုင္ စက္မႈလုပ္ငန္း အေသးစားေတြ တည္ေထာင္ၿပီး ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးေနပါတယ္။ 

ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ တျခား ဘာသာ၀င္မ်ားလိုပဲ သူတစ္ပါးကို အကူအညီ ေပးရတာဟာ သူတို႕ရဲ႕ ဘာသာတရား လိုက္နာက်င့္ၾကံမႈကို ေဖၚျပတာပဲလို႕ သိျမင္မွတ္ယူၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ဒါေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထင္ေပၚေစပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ လုပ္သင့္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕ရဲ႕ ကုသိုလ္ျဖစ္လုပ္ငန္းေတြ အေၾကာင္းကို သင္ သိပ္မၾကားရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
 
(၁၁) ေမး - ဘာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနပါသလဲ။

ေျဖ - လူေတြ စားသံုးၾကတဲ့ သၾကားေတြလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတာ မဟုတ္လား။ သၾကားျဖဴ၊ သၾကားညိဳ၊ ေက်ာက္သၾကား၊ သၾကားရည္၊ ေရခဲသၾကား စသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတာပဲ။ သို႕ေသာ္လဲ အားလံုးဟာ သၾကားခ်ည္းပဲ ၿပီးေတာ့ သၾကားတိုင္းဟာ ခ်ိဳၾကတာခ်ည္းပဲ။ မခ်ိဳတဲ့ သၾကားရယ္လို႕ မရွိဘူး။ ဒီလို သၾကားအမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား ထုတ္ၾကတာက သူတို႕ကို သံုးစြဲပံု သံုးစြဲနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကလို႕ပါပဲ။
 

ဗုဒၶဘာသာလဲ ထို႕အတူပါပဲ။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၊ စ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၊ အမိတာဘာ ဗုဒၶဘာသာ၊ ေယာဂါစာရ ဗုဒၶဘာသာ၊ ၀ဇီရယာန ဗုဒၶဘာသာ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားေနၾကေသာ္လဲ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ အတူတူပါပဲ။ အဲဒီ အႏွစ္သာရက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းဆိုတဲ့ အႏွစ္သာရပါပဲ။ 

ဗုဒၶဘာသာဟာ သူျဖစ္ေပၚရာ ယဥ္ေက်းမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ဟပ္မိေအာင္ အသြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ အသစ္ျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ အသီးသီးနဲ႕ ကိုက္ညီေအာင္ ရာစုႏွစ္မ်ား တေလ်ာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာကို ျပန္ၿပီး အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾကပါတယ္။ ျပင္ပ ပံုပန္းသဏၭာန္ အေနနဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနတယ္လို႕ ထင္ရေသာ္လဲ အားလံုးရဲ႕ ဗဟိုခ်က္မ အႏွစ္သာရကေတာ့ သစၥာေလးပါး မဂၢင္ရွစ္ပါးပါပဲ။ 

ဗုဒၶဘာသာ အပါအ၀င္ ဘာသာႀကီးမ်ား အားလံုးဟာ ဂိုဏ္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ဗုဒၶဘာသာ ဂိုဏ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးဟာ အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ စစ္ပြဲေတြ မဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို႕ဟာ အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မပြါး ခဲ့ၾကပါဘူး။ ခုေခတ္မွာဆိုရင္ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းရဲ႕ ေက်ာင္းကန္ဘုရားကို တစ္ျခား ဂိုဏ္းတစ္ခုက သြားေရာက္ၿပီး အတူတကြ ဘုရား၀တ္ျပဳၾကပါတယ္။ တျခားဘာသာေရး ေလာကမွာ တကယ္ေတာ့ အလြန္ရွားပါတယ္။
 
 (၁၂) ေမး - သင္က ဗုဒၶဘာသာကို အလြန္ အထင္ႀကီးတာပဲ။ သင္ဟာ သင့္ဘာသာတရားကို မွန္တယ္လို႕ ယူဆၿပီး တျခားဘာသာ အားလံုးကို မွားတယ္လို႕ ယူဆပံုရတယ္။
 
 ေျဖ - ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ တရားေတာ္မ်ားကို နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မည္သူမဆို တျခား ဘာသာတရား မွားတယ္လို႕ မထင္ၾကပါဘူး။ တျခားဘာသာတရားမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေ၀ဖန္စစ္ေဆးဖို႕ရာ စစ္မွန္တဲ့ လံု႕လ၀ီရိယကို ျပဳသူမွန္သမွ် ဘယ္သူမွ အဲဒီလို မထင္ၾကပါဘူး။ 

ဘာသာတရား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေလ့လာတဲ့ အခါမွာ ပထမဆံုး သတိျပဳမိတာကေတာ့ ဒီဘာသာတရား ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား တူညီၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ အားလံုးေသာ ဘာသာတရားမ်ားက လူသားရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနဟာ ေက်နပ္ဖြယ္ မရွိဘူးလို႕ ၀န္ခံၾကတာပါပဲ။ လူသားရဲ႕ အေျခအေန တိုးတက္လိုရင္ စိတ္ေနစိတ္ထား အျပဳအမူ ေျပာင္းလဲဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ အားလံုးယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ 

ဘာသာတရား အားလံုးဟာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း၊ လူမႈေရး၊ တာ၀န္၀တ္တရားမ်ား ေဆာင္ရြက္ျခင္း စတဲ့ က်င့္၀တ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ ဒီဘာသာတရား အားလံုးက အဆံုးစြန္ ျပည့္စံုတဲ့ သေဘာတစ္ခုဟာ ပံုသဏၭာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ရွိတယ္ဆိုတာ လက္ခံၾကပါတယ္။ ဘာသာတရားမ်ားက ဒီ လံုး၀အုပ္စံု ျပည့္စံုတဲ့ သဘာ၀ကို ဘာသာစကား အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အမွတ္အသား အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ရွင္းလင္း ေဖၚျပၾကပါတယ္။ 

အရာရာကို တစ္ဘက္သက္ ႐ႈျမင္သံုးသပ္တဲ့နည္းကို အျမင္က်ဥ္းစြာ တြယ္ကပ္ထားၾကတဲ့ အခါမွာသာ သည္းမခံႏိုင္မႈ၊ မာနတရားနဲ႕ ကိုယ္သာမွန္ စိတ္ထားေတြ ျဖစ္ပြါးေပၚေပါက္ လာတတ္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္၊ တ႐ုတ္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ လူ ၄ ဦး ေကာ္ဖီပန္းကန္ တစ္လံုးကို ၾကည့္ၾကတယ္ ဆိုပါစို႕။ အဲဒီပန္းကန္ကို အဂၤလိပ္က Cup လို႕ေခၚတယ္။
ျပင္သစ္က Tasse လို႕ေခၚတယ္။ တ႐ုတ္က Pei ၊ အင္ဒိုနီးရွားက cawan လို႕ေခၚတယ္။ အဲဒါ သူ႕အေခၚမွန္တယ္၊ တစ္ျခားလူ႕အေခၚ မွားတယ္လို႕ ကိုယ့္အဘိဓာန္ ကိုယ္ ကိုးကားၿပီး အေၾကာက္အကန္
ျငင္းခံုးေနၾကပါေရာ။ 

အဲဒီအခိုက္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး ဘာမွေျပာမေနဘဲ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာ့ေသာက္ျပစ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သူက ဟိုလူေလးေယာက္ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီပန္းကန္ကို ဘယ္လိုပဲ မိတ္ေဆြတို႕ေခၚေခၚ လိုရင္းက ဒါကို ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႕ အသံုးျပဳတာပါပဲ၊
ျငင္းခံုေနလို႕ ဘာအက်ိဳးရွိမလဲ၊ ေသာက္ဖို႕ပန္းကန္ကို ေသာက္လိုက္မွ
အေမာေျပၿပီး လန္းဆန္းလာမွာေပါ့၊ အဲဒါ လိုရင္းပဲ။ ဒါဟာ ဘာသာတရားမ်ားအပၚ ဗုဒၶဘာသာက ျမင္တဲ့ အျမင္၊ ထားတဲ့ စိတ္ထားပါပဲ။
 
(၁၃) ေမး - ဗုဒၶဘာသာဟာ သိပၸံနည္း က်ပါသလား။
 
 ေျဖ - ဒီအေမးကို မေျဖမီ သိပၸံ ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ရွာၾကည့္တာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဘိဓာန္မ်ားက ဒီလိုဖြင့္ျပၾကပါတယ္။ "သိပၸံ" ဆိုတာ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ သဘာ၀တစ္ခုကို လက္ေတြ႕မ်က္ျမင္ ၾကည့္႐ႈျခင္းႏွင့္ စမ္းသပ္ျခင္းတို႕အေပၚ အေျခခံၿပီး စနစ္တစ္ခု ေဖာ္ထုတ္တဲ့ပညာ၊ တိတိက်က် ေလ့လာစမ္းသပ္ သိရွိထားတဲ့ အရာတစ္ခုနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ သဘာ၀က်တဲ့ နည္းလမ္း ဥပေဒသမ်ား သတ္မွတ္ေဖၚျပတဲ့ ပညာပါပဲ။ အဲဒီပညာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခုလဲ သိပၸံပါပဲ။ 

ဗုဒၶဘာသာမွာ ဒီဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႕ မကိုက္ညီတဲ့ အခ်က္အလက္မ်ား ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ လိုရင္း တရားျဖစ္တဲ့ သစၥာေလးပါးကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုက္ညီပါတယ္။

ပထမဆံုး အမွန္တရားက ဒုကၡသစၥာပါ။ ဒီမွာ ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕သိ ခံစားရတဲ့ အရာပါ။ သူ႕ကို အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္လို႕လဲ ရပါတယ္။ လက္ေတြ႕ ခံစားသိျမင္လို႕လဲ ရပါတယ္။

ဒုတိယ အမွန္တရားက သမုဒယသစၥာပါ။ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ တဏွာကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ဒီတဏွာဟာလဲ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕သိ ခံစားရတဲ့ အရာပါ။ အဓိပၸါယ္ သတ္မွတ္လို႕လဲ ရတယ္။ လက္ေတြ႕ ခံစား သိျမင္လို႕လဲ ရပါတယ္။ ဒီဒုကၡနဲ႕ ဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းတရား အမွန္ကို ဒႆနပညာဆိုင္ရာ စကားလံုးေတြနဲ႕ ရွင္းျပဖို႕ မလိုပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ႕ ခံစားသိျမင္ရတဲ့ အရာေတြပါ။

တတိယ အမွန္တရားကေတာ့ နိေရာဓသစၥာပါ။ ဆင္းရဲကုန္ဆံုးတဲ့သေဘာ၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့သေဘာပါ။ ဒီသေဘာကို အနႏၲ တန္ခိုးရွင္ဆိုသူ တစ္ဦးဦးကို အားကိုးလို႕ မရပါဘူး။ ယံုၾကည္႐ံုမွ် ဆုေတာင္႐ံုမွ်နဲ႕လဲ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဆင္းရဲဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းတရားကို ပယ္သတ္ႏိုင္မွပဲ ရပါတယ္။

စတုတၳ အမွန္တရားကေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းေစတဲ့ နည္းလမ္းျဖစ္တဲ့ မဂၢသစၥာပါ။
ဒီဆင္းရဲၿငိမ္းေရး နည္းလမ္းကလဲ ဒႆနပညာ သေဘာတရားေတြနဲ႕ လံုး၀ မသက္ဆိုင္ ပါဘူး။ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ နည္းလမ္းအတိုင္း လက္ေတြ႕ က်င့္မွပဲ ရပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းကလဲ အစမ္းသပ္ခံ နည္းလမ္းပါ။ 

သိပၸံပညာမွာလိုပဲ ဗုဒၶဘာသာကို ရွင္းျပဖို႕လဲ အနႏၲ တန္ခိုးရွင္ အယူအဆကို လက္ခံဖို႕ မလိုပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ ကိုယ္တိုင္က စၾကာ၀ဠာ ကမၻာေလာႀကီးရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုကို သဘာ၀ နိယာမေတြနဲ႕ ရွင္းျပထားပါတယ္။ ဒီအခ်က္ အားလံုးက ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ သိပၸံနည္းက် အႏွစ္သာရကို ေသခ်ာစြာ ေဖၚေဆာင္ ေနပါတယ္။ 

ဒီမွာလဲ ကြၽႏု္ပ္တို႕ ဗုဒၶျမတ္စြာ အၿမဲတေစ ဆံုးမခဲ့တဲ့ အဆံုးအမက ကြၽႏု္ပ္တို႕ဟာ ဘယ္အရာကိုမဆို အကန္းယံု အရမ္းယံု မယံုမိၾကဖို႕၊ ေမးျမန္း၊ စံုစမ္း၊ စစ္ေဆး၊ စမ္းသပ္ၿပီးမွ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕သိခံစားရတဲ့ အရာေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ယံုသင့္မွ ယံုဖို႕ပါပဲ။ ဒီအဆံုးအမမွာ တိက်တဲ့ သိပၸံနည္းက် အျမင္ ပါ၀င္ေနပါတယ္။

ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ဆံုးမပံုက -
ဗ်ာဒိတ္စကား ဆို႐ံုနဲ႕ မယံုၾကည္ပါႏွင့္ အစဥ္အဆက္ ယံုၾကည္လက္ခံလာတာ
ျဖစ္႐ံုႏွင့္ မယံုၾကည္ပါႏွင့္။ သတင္းၾကားနဲ႕လဲ မယံုၾကည္ပါႏွင့္
ျမင့္ျမတ္တဲ့ က်မ္းစာမ်ားမွာ ပါ႐ံုနဲ႕လဲ မယံုၾကည္ပါႏွင့္
တဆင့္ စကားမွ်ႏွင့္လဲ မယံုၾကည္ပါႏွင့္ စဥ္းစားေတြးေခၚေရး တကၠေဗဒ၊
ဒႆနိကေဗဒေတြနဲ႕ ကိုက္ညီ႐ံုမွ်ႏွင့္လဲ မယံုၾကည္ပါႏွင့္
ေျပာတဲ့လူက ယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္႐ံုမွ်ႏွင့္လဲ မယံုၾကည္ပါႏွင့္
မိမိဆရာ ျဖစ္႐ံုမွ်ႏွင့္လဲ မယံုၾကည္ပါႏွင့္
သင္ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းတဲ့အရာပဲ၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ အရာပဲ၊ ပညာရွိတို႕ ခ်ီးမြမ္းအပ္တဲ့ အရာပဲ၊ လက္ေတြ႕ က်င့္ၾကည့္တဲ့ အခါမွာလဲ မုခ် ခ်မ္းသာေစႏိုင္တဲ့ အရာပဲလို႕ ကိုယ္ေတြ႕ သိျမင္ရတဲ့ အခါက်မွပဲ အဲဒါကို ယံုၾကည္ လက္ခံ လိုက္နာ က်င့္ၾကံပါ။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဟာ ျပည့္ျပည့္၀၀ သိပၸံ နည္းက်တယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ေသာ္လဲ အေတာ္ ခိုင္မာတဲ့ သိပၸံနည္းက် သေဘာသဘာ၀ေတြေတာ့ ပါ၀င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခား ဘာသာတရားေတြထက္ ပိုၿပီးသိပၸံ နည္းက်တယ္လို႕ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
 
ႏွစ္ဆယ္ရာစုႏွစ္မွာ အႀကီးျမတ္ဆံုး သိပၸံပညာရွင္ ျဖစ္တဲ့ အဲလ္ဘတ္အိုင္းစတိုင္း က ဗုဒၶဘာသာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဒီလိုေျပာပါတယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ စၾက၀ဠာ တစ္ခုလံုး ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ ဘာသာတရားတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီဘာသာတရားဟာ ထာ၀ရဘုရား အယူအဆကို လႊမ္းမိုးသြားလိမ့္မယ္။ တရားေသ ၀ါဒကိုလဲေရွာင္လႊဲႏိုင္ လိမ့္မယ္။ သဘာ၀တရားႏွင့္ ဘာသာတရား ႏွစ္ခုလံုးကို လႊမ္းျခံဳမိတဲ့ ဒီဘာသာတရားဟာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးလံုး ကိုယ္ေတြ႕ ခံစား သိျမင္မႈနဲ႕ အဓိပၸါယ္ ျပည့္၀တဲ့ ေပါင္းစည္း ညီၫြတ္မႈေပၚမွာ အေျခခံလိမ့္မယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို ဗုဒၶဘာသာက အေျဖေပးလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႕သာ ေခတ္သစ္ သိပၸံနည္းက် လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တဲ့ ဘာသာတရားတစ္ခု ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဘာသာတရားဟာ ဗုဒၶဘာသာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

http://www.pyaephyo.com/2012/07/blog-post.html 

မူရင္း Website မွကူးယူမွ် ေဝသည္

.............................................................................................................................

.............................................................................................................................

"ဘယ္သူ ကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕၊ ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန"

http://www.pyaephyo.com/2011/12/blog-post_20.html
 မူရင္း Website မွကူးယူမွ်ေဝသည္။

ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔
နန္းမေတာ္မယ္ႏုတို႔ လက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။ နန္းမေတာ္မယ္ႏု
ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းတဲ့ အုတ္ေက်ာင္း ေတာ္ၾကီးမွာ သီတင္းသံုးခဲ့လို႔
မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္လို႔လည္

း ေခၚၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္
ဦးဗုဓ္သီတင္းသံုးခဲ့တဲ့ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဟာ အင္း၀မွာ ဒီေန႔အထိ
တည္ရွိေနတုန္းပါ။
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပရိယတၱိပညာေရးသမိုင္းမွာ
စာအတတ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ပညာရွင္အသီးသီးက (လယ္တီဆရာေတာ္တို႔ အပါအ၀င္ေပါ့)
တညီတညြတ္တည္း အသိအမွတ္ျပဳ ထားရတဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။ ဗုဓ္အစ၊ ဗုဓ္အလယ္၊
ဗုဓ္အဆံုးဆိုျပီး ဥဒါန္းစကား တြင္ရစ္ခဲ့တာပါ။
အဲဒီဥဒါန္းစကားရဲ႕အဓိပၸါယ္က ဗုဓ္အစဆိုတာ ဗုဒၶဘုရား၊ ဗုဓ္အလယ္ဆိုတာ
အရွင္မဟာဗုဒၶ ေဃာသပါ။ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသဆိုတာက
သီရိဓမၼာေသာကမင္းေပၚျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေပၚထြန္းခဲ့ တဲ့ေထရ္အရွင္ပါ။
ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အားလံုးရဲ႕အဖြင့္ျဖစ္တဲ့ အ႒ကထာေတြကို ေရးသားခဲ့ ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စကားစပ္လို႔ေျပာရရင္ ပါဠိေတာ္ရယ္၊ အ႒ကထာရယ္၊ ဋီကာရယ္ကို
ကြဲကြဲျပားျပား သိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ပါဠိေတာ္ဆိုတာအ႒ကထာ ဆိုတာ
ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္ေတြကို ဥာဏ္ႏုသူေတြ ေလ့လာက်က္မွတ္တဲ့အခါ မရွင္းမလင္းနဲ႔
အခက္အခဲေတြ႔မွာစိုးလို႔ ပါဠိပုဒ္တစ္ပုဒ္ခ်င္းကို ဖြင့္ဆိုအက်ယ္ခ်ဲ႕ျပီး
ေရးသားထားတဲ့ က်မ္းစာပါ။ ဋီကာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီအ႒ကထာက်မ္းကို တစ္ခါထပ္ျပီး
ထပ္ဆင့္ဖြင့္ဆိုေရးသားတဲ့က်မ္းစာပါ။ ဒီဋီကာက်မ္းကိုပဲ
မရွင္းမွာစိုးလို႔ဆိုျပီး ထပ္ဆင့္ဖြင့္ဆိုတဲ့ အႏုဋီကာ၊ မဓုဋီကာဆုိတာေတြလဲ
ရွိပါေသး တယ္။ ဒါက က်မ္းစာအမ်ိဳးအစားေတြကို ခြဲျခားသိရေအာင္ ေျပာျပတာပါ။
ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ မူရင္းစကားေတြကို ေခၚတာပါ။
အထက္ကစကားကိုျပန္ေကာက္ရင္ ဗုဓ္အဆံုးဆိုတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ပါပဲ။
ဆိုလိုရင္း ကေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရယ္၊ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ရယ္၊
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရယ္ အဲဒီသံုးပါးဟာ ဗုဒၶဘာ သာပညာအရာမွာ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ေပါ့
အေတာ္ဆံုးအတတ္ ဆံုးပါတဲ့။
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ စာအတတ္ဆံုးလို႔ဆိုၾကတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕
ေနာက္ခံသမိုင္းတစ္ခုတည္းကိုၾကည့္ျပီး ေျပာၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အဓိက,ကေတာ့ ဆရာ ေတာ္ျပဳစုခဲ့တဲ့ က်မ္းစာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကိုၾကည့္ျပီး
ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ရဲ႕ စာေပစြမ္းရည္ကို
အရင္မေျပာခင္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြအေၾကာင္း
အနည္းငယ္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ပထမဆံုးေတြ႔ရတာက ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔
နန္းမေတာ္ မယ္ႏုပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုေပါ့ေလ။
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိဖုရားႏွစ္ပါး အထူးကိုး ကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိဖုရားႏွစ္ပါးကို မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ ပါဘူး။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ေျပာစရာရွိရင္လဲ တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိထိမိမိ
ခပ္ျပတ္ျပတ္သာ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ မ်က္ႏွာသာမေပးပံုကေတာ့
အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဇာတိျပေတာ့တာပါပဲ။
မင္းမိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကိုပင့္ျပီး အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို
ေရစက္ခ်လႉဒါန္းပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲမွာ ပရိသတ္ကလဲ စံုလွပါတယ္။
ရဟန္းပရိသတ္ လူပရိသတ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ေရစက္ခ်ျပီးေတာ့ မင္းနဲ႔
မိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုၾသ၀ါဒ ေပးသလဲဆိုေတာ့ "မင္းနဲ႔တူေအာင္က်င့္က ငါတို႔
ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးရန္မလို၊ မင္းနဲ႔တူေအာင္ မက်င့္ပါက ငါတို႔ႏွင့္ မဆိုင္
အ၀ီစိႏွင့္သာဆိုင္သည္"တဲ့။ ကဲ ဘယ္ေလာက္တိုျပီး ဘယ္ေလာက္ထိမိလိုက္သလဲ။
ဆရာေတာ္နဲ႔ မင္းမိဖုရားတို႔ဟာ အခုမွေတြ႔ၾက တာပါ။ အရင္က မေတြ႔ဖူးပါဘူး။
ဆရာေတာ့္ဘ၀သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ စကားေျပာတာ သိပ္မေတြ႔ရပါ ဘူး။
အျမဲစာၾကည့္စာေရးအလုပ္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ ပါပဲ။ မႏၱေလးက
စာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးေျပာ သလို ပရိယတၱိနဲ႔ ကိေလသာကို ပယ္ထားတဲ့သေဘာပါ။
ဆရာေတာ္က မလႊဲမေရွာင္သာ စကားေျပာ ရရင္လဲ တိုတိုနဲ႔ထိထိမိမိပဲ
ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အပိုမေျပာပါဘူး။
ဆရာေတာ္ စကားကိုထိထိမိမိေျပာတတ္ပံုနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးကို
ေျပးျပီးသတိ ရမိပါေသးတယ္။ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးဆိုတာ စကားအလြန္တတ္တဲ့
ပညာရွိအမတ္ၾကီးအျဖစ္ အား လံုး သိထားျပီးသားပါ။ ဒီလိုနဲ႔
တစ္ေန႔မွာေပါ့.....အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးတစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ကို
ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ဖို႔ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာပါတယ္။
အမတ္ၾကီးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က ေရကန္အနီးမွာ တံျမက္လွည္းေနပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အမတ္ၾကီးက ေက်ာင္းတလင္းျပင္ေပၚမွာပဲ ဦးခ်ကန္ေတာ့ရတယ္ေပါ့။
ဦးခ်ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦး အျပန္အလွန္ စကား
ေျပာၾကပံုကိုၾကည့္ပါဦး။
ဦးေပၚဦး.........ေရကန္ၾကီးက အလြန္ေကာင္းပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္.....ေအး...ေကာင္းတယ္။
ဦးေပၚဦး.........ေရကလဲ အလြန္ၾကည္ပါေပတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္.....ေအး...ၾကည္တယ္။
ဦးေပၚဦး.........ေရကန္ၾကီး ဘယ္ေလာက္နက္ပါသလဲဘုရား။
ဆရာေတာ္.....ငါ မသိဘူး။
ဦးေပၚဦး.........ဆရာေတာ္သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့
ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာျဖစ္လို႔ နီးတဲ့အတြက္
သိလိမ့္မည္ထင္မွတ္၍ ေလွ်ာက္ထားမိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္.....နီးတိုင္းသာသိရမယ္ဆိုရင္ သင့္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိသလဲ။
ဦးေပၚဦး.........သတိမထားမိ၍ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္း မသိပါဘုရား။
ဆရာေတာ္.....သင့္ႏႈတ္ခမ္းေမြးကိုမွ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္းမသိဘဲ ဒီေရကန္ရဲ႕
အတိမ္အနက္ကိုေရာငါသိႏိုင္မွာလား။
ဆရာေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးလဲ ေရွ႕ကို
စကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဦးခ်ျပီး ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျပန္သြားရပါေတာ့တယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ အေျပာအဆိုသာထိမိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အျပဳအမူပိုင္းမွာလဲ
ထိမိလွပါတယ္။ အျပဳအမူထိမိပံုကေတာ့ က်မ္းျပဳတဲ့ရဟန္းငယ္တစ္ပါးနဲ႔
ဆက္စပ္ေနပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးဟာ ဆယ္ေၾကာင္းေပ, သံုးအဂၤါရွိတဲ့
က်မ္းတစ္ေစာင္ေရးသားျပီး ဆရာေတာ္ထံယူလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ထံေရာက္ေတာ့
သူ႕ရဲ႕က်မ္းစာကိုၾကည့္ရႈျပီး အမွားရွိရင္ မွားတဲ့ေနရာကို
ထံုးစက္ျပေပးပါဘုရားတဲ့။ ဆရာေတာ္ကလည္း "ေအး....ထားခဲ့။ မနက္ဖန္ညေန
လာယူလို႔"မိန္႔လိုက္ပါတယ္။
ရဟန္းငယ္ေရးတဲ့က်မ္းစာကို ေသခ်ာၾကည့္ရႈပါတယ္။ ၾကည့္ရႈေတာ့ က်မ္းစာက
တစ္ေစာင္ လံုး ကေမာက္ကမနဲ႔ အမွားေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က
အနားမွာရွိတဲ့ တပည့္ရဟန္း တစ္ပါးကိုေခၚျပီး "ေမာင္ပဥၥင္း...ဒီေပစာကို
ဟိုထံုးအိုးၾကီးထဲမွာ ျမဳပ္သြားေအာင္ႏွစ္ထားလိုက္စမ္း"လိုိ႔
အမိန္႔ရွိပါတယ္။ တပည့္ကလည္း ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိတဲ့အတိုင္း ထံုးအိုးထဲမွာ
ျမဳပ္သြားေအာင္ သြားႏွစ္ထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေန စာမူရွင္ရဟန္း စာမူလာယူေတာ့ ဆရာေတာ္က "ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ေပစာ
ဟို ထံုးအိုးၾကီးထဲမွာ ႏွစ္ထားတယ္ ယူသြား"လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။
စာမူရွင္ရဟန္းလည္း ကိုယ့္ေပစာကို ယူျပီး မိမိေက်ာင္း ျပန္သြားပါတယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို
အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါသတဲ့။ သီတင္းသံုးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက
ဆရာေတာ့္အျပဳအမူကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ဆရာေတာ္ရွိရာ
ေက်ာင္းတိုက္ကိုမွန္းျပီး ဦးခ်ၾကပါသတဲ့။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕
စာေပေ၀ဖန္ေရးဆိုရင္လဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ
ဆရာေတာ္က အမွားေတြဗလဗ်စ္နဲ႔ က်မ္းစာကိုေ၀ဖန္ရမွာ အားနာလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္
အေၾကာင္းတစ္ခုခုကိုငွဲ႔လို႔ "ေကာင္းပါတယ္လို႔" ေျပာျပီး ျပန္ေပးလိုက္ရင္
ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီေန႔စာသင္သားေတြအထိေပါ့၊ မေတြး၀ံ့စရာပါပဲ။ ေ၀ဖန္စရာရွိရင္
ေ၀ဖန္ျပီး ခ်ီးက်ဴးစရာရွိရင္လဲ ခ်ီးက်ဴးတာဟာ ပညာရွိေတြရဲ႕ သေဘာတံထြာ
ဓမၼတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ သက္ေတာ္ ၅၅-ႏွစ္ပဲ ေနထိုင္သြားရပါတယ္။
၅၅-ႏွစ္ပဲ ေနသြားရေပမဲ့ ျပဳစုေရးသားသြားတဲ့ က်မ္းစာေတြကေတာ့
၆၀-ေက်ာ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၈၀-ေလာက္မ်ားေနခဲ့ရရင္ က်မ္းေပါင္း
၂၀၀-ေက်ာ္ေလာက္မ်ား ျပဳစုသြားမလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။
ဆရာေတာ္ျပဳစုတဲ့က်မ္းေပါင္း ၆၀-ေက်ာ္ထဲမွာ နိႆယက်မ္းခ်ည္း
၄၅-က်မ္းတိတိရွိတယ္လို႔ ဆရာ ေတာ္ မာဂဓီ(သာစည္)တို႔က ေဖာ္ထုတ္ျပထားပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ နိႆယက်မ္းခ်ည္း အဓိကထား ျပီး ျပဳရသလဲဆိုရင္ ေနာင္ေခတ္
စာသင္သားေတြ မပင္မပန္း ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သင္ယူေလ့က်က္ႏိုင္ ေအာင္
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ သတင္းစာနဲ႔ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ေနရတဲ့ ေလာကနီတိဟာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ နိႆယျပန္ဆိုခဲ့တာပါ။
နိႆယျပန္ဆိုေရးတဲ့ေနရာမွာလဲ က်မ္းစံုလွပါတယ္။ နိႆယေတြထဲမွာ
သံပ်င္ဋီကာနိႆယ ေတာင္ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ သံပ်င္ဋီကာဆိုတာ က်စြာမင္းရဲ႕
သမက္ျဖစ္မဲ့ ရဟန္းငယ္တစ္ပါး ျပဳစုခဲ့ တာပါ။ ဒီက်မ္းျပဳစုလို႔လဲ
ဘုရင့္သမီးေတာ္ရခဲ့တဲ့ ရာဇ၀င္ရွိပါတယ္။ သံပ်င္ဋီကာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔
သီးသန္႔ေရးသားပါဦးမယ္။
ဆရာေတာ္ျပဳစုခဲ့တဲ့ နိႆယက်မ္းေတြထဲက ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က
အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ နိႆယက်မ္းတစ္ေစာင္ကိုျပပါဆိုရင္
ဓမၼစၾကာနိႆယကိုပဲ ျပရမွာပါ။ ျမန္မာျပည္ သာ သနာသမိုင္းမွာ ဓမၼစၾကာပါဠိကို
ပထမဆံုး နိႆယျပန္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ျဖစ္တယ္လို႔ သမို္င္း ဆရာတို႔က
ဆိုၾကပါတယ္။ ဓမၼစၾကာပါဠိကို ေခတ္အဆက္ဆက္ တျခားဆရာေတာ္ေတြ နိႆယျပန္
ဆိုခဲ့ေပမဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နိႆယကို မေက်ာ္ ႏိုင္ခဲ့ဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။
အဲဒီမွာ ၾကံဳလို႔ေျပာရရင္ ဓမၼစၾကာပါဠိေတာ္ရဲ႕အစမွာ "ဘိကၡဴနံ ပဥၥ၀ဂၢီနံ
ဣသိပတန နာမေက"အစခ်ီတဲ့ အမႊမ္းဂါထာ သံုးပုဒ္ရွိ ပါတယ္။ အဲဒီဂါထာသံုးပုဒ္က
ဘုရားေဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ဓမၼစၾကာပါဠိကို နိႆယ
ျပန္ဆိုေရးသားစဥ္က ဓမၼစၾကာကို ၾကည္ညိဳ လြန္းလို႔ ဆိုျပီး
ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဠိဂါထာသံုးပုဒ္ သီကံုးျပီး ထည့္သြင္းခဲ့တာပါ။
ဒီေန႔အထိ အဲဒီဂါထာသံုးပုဒ္ကို ဓမၼစၾကာပါဠိရဲ႕အစမွာ ေတြ႔ႏိုင္ ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
ေျပာခ်င္တာေတြထဲ က တစ္ခုေျပာစရာ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါ ခုဒၵသိကၡာနိႆယက်မ္းရဲ႕
ရာဇ၀င္ပါ။ ခုဒၵသိကၡာက်မ္းဆို တာ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ ၀ိနည္းက်င့္၀တ္ေတြကို
ျပထားတဲ့က်မ္းပါ။ ဂါထာေပါင္း ၄၈-ဂါထာ ရွိပါတယ္။
အဲဒီခုဒၵသိကၡာက်မ္းကို နိႆယျပန္ဆိုေနခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႕
က်န္းမာေရးက လံုး၀ မေကာင္းပါဘူး။ ဒူလာေသြး၀မ္းက်ေရာဂါ ျဖစ္ေနပါ တယ္။
ေရာဂါက ေလ်ာ့မသြားဘဲ တိုးလို႔တိုးလို႔သာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့
ကုဋီတက္လိုက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ျပီး စာေရးလိုက္နဲ႔ စာေရးရတာ
အေတာ္ဒုကၡေရာက္ေနပါတယ္။ စာေရးတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ေျပာစရာက
ရွိလာျပန္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္တို႔ေခတ္တုန္းက ဒီေခတ္လို ေဘာလ္ပင္ေတြ
ေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးရတာမဟုတ္ ပါဘူး။ ေပရြက္ေပၚမွာ ကညစ္တံနဲ႔
ခဲရာခဲဆစ္ေရးရတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုတာ ေတြးသာ ၾကည့္ပါေတာ့။
ကုဋီတက္လိုက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ျပီး စာေရးလိုက္နဲ႔ စာေရးရတာ
အေတာ္အေႏွာင့္အ ယွက္ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေပၚ ျပန္မတက္ ေတာ့ဘဲ
ကုဋီထဲမွာပဲ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ တပည့္ၾကီးေတြကို ကုဋီနံရံမွာ
သင္ပုန္းလိုမီးေသြးနဲ႔ သုတ္လိမ္းခိုင္းေစပါတယ္။ ၀မ္းသြားလိုက္၊
စာထေရးလိုက္နဲ႔ ေန႔မနားညမနား ေရးသားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေရးျပီးတဲ့
ကုဋီနံရံကစာေတြကို တပည့္ၾကီးေတြကလာျပီး ပုရပိုက္နဲ႔တစ္ဆင့္
ကူးယူေပးထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ္းတစ္ေစာင္ျပီးတဲ့ အထိပါပဲ။
ဆရာေတာ္ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက အနားမယူဘဲ ဘာ့ေၾကာင့္က်မ္းတစ္ေစာင္ျပီးေအာင္
ေရးခဲ့သလဲ။ သာသနာေတာ္အတြက္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာေက်ာ္ ၾကားမႈ၊ ဘာေအာင္ျမင္မႈကိုမွ ေမွ်ာ္ကိုးျပီး ေရးသားခဲ့တာ
မဟုတ္ပါဘူး။ တကဲ့သဒၶါစစ္စစ္နဲ႔ ေရးသြား တာပါ။ ဆရာေတာ္က ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔
ပတ္သက္ျပီး ခုဒၵသိကၡာနိႆယနိဂံုးမွာ ေအာက္ပါအ တိုင္း ေရးသားေပးထားတာကို
ေတြ႔ရပါတယ္။
၀ိဇာ မာေနပိ ေရာဂမွိ၊ တံ နေပကၡ ၀ေယာကေတာ။ၨ
တသၼာဟိ မႏုယုဥၥႏၱဳ၊ ေသာတာရတၱာန ေပကၡိေနာ။
ျမန္မာျပန္
"ကိုယ္စိတ္မသာ နာက်င္ျခင္းရွိလ်က္လည္း ထိုေရာဂါကို မငဲ့မူ၍သာလွ်င္
ခုဒၵသိကၡာနိႆယ ကို ေရးသားျပဳစုအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္စာသင္သားတို႔သည္
ကိုယ္ႏွင့္အသက္ မငဲ့ကြက္ဘဲ ဤခုဒၵ သိကၡာက်မ္းကို ကိစၥတစ္ပါး စြန္႔ပစ္ထား၍
ဖန္မ်ားၾကိမ္ခါ လြန္စြာၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ျမဲပင္ ယွဥ္ေစ ကုန္သတည္း"။
ဒီနိဂံုးပါဠိအမွာေလးကို ျပန္ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း ဆရာေတာ့္အေပၚ
ၾကည္ညိဳလို႔မဆံုးျဖစ္မိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ စကားအလြန္နည္းေတာ့
တသီးတသန္႔ ၾသ၀ါဒေပးတာေတြ ဘာေတြ သိပ္မ ေတြ႔ရပါဘူး။ ၾသ၀ါဒေပးတာလည္း
သိပ္ျပီးအားသန္ပံု မေပၚပါဘူး။ အသက္ထက္ဆံုး လက္ကိုင္ထား ျပီး
ကိုယ္တိုင္လည္းက်င့္သံုး တပည့္ေတြကိုလည္း က်င့္သံုးေစခဲ့တဲ့
ေရႊစကားေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီေရႊစကားေလးကေတာ့..............
"ဘယ္သူ ကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕၊ ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန" ပါတဲ့။
ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကိုး။ ၁။ ေညာင္ကန္သာသနာ၀င္ (ဦးသုဒႆန)
၂။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ႏွစ္ ၂၀၀-ျပည့္စာေစာင္
၃။ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ (အရွင္ပညာသာမိ) (ျမတ္သတိ၊ မတ္လ၊ ၂၀၀၁)

http://www.pyaephyo.com/2011/12/blog-post_20.html
 မူရင္း Website မွကူးယူမွ်ေဝသည္။